Ik ga deze pagina gebruiken om filmpjes, foto’s en andere ongein op te zetten. Voor mezelf, om een soort dagboek bij te houden; voor vrienden en familie, om te zien wat ik allemaal uitspook.

Het Idee

Ik fiets nu ongeveer een jaar en ik vind het leuk. Kocht een mooie racefiets over van een vriend en werd meegenomen om te fietsen in omgeving Eindhoven, Valkenburg, Gent, Luxemburg en als kers op de taart een kleine week op en rondom de Alpe d’Huez. Het ging me nog goed af ook.

Toen ik moest gaan nadenken over vakantieplannen schoot me opeens te binnen dat ik dit ook met fietsen zou kunnen combineren: het zaadje was geplant en is ondertussen tot volle bloei gekomen. Ik kocht een cyclocross/veldrij-fiets, allerlei fietstassen, kookgerei, en ander overlevingsmateriaal.

Waarom Marokko? Geen idee eigenlijk. Dat is een beetje zo geëvolueerd. Ik hoefde niet per se ver weg. Wilde wel richting de evenaar voor meer daglicht en zon in November. Zocht op goedkope vluchten met deze criteria en vond: Jordanië en Marokko (beide Ryanair) voor bijna geen geld. Toen ik vervolgens de ‘Terrein’-functie op Google Maps ontdekte zag ik het volgende:

Waarbij het hoge Atlas gebergte me toch wel erg aansprak!

En verder? Vrijheid. Geen beperkingen zoals reisgenoten (altijd tot een middenweg komen), openbaar vervoer (brengt je alleen van de ene trekpleister naar de andere) en booking.com voor een slaapplek. Dus in plaats daarvan: alleen met de fiets en een tentje.

Het Vertrek

Zondag 11 November

Het vergde nog wat knutselwerk op Eindhoven Airport..

De Aankomst

Daar ligt-ie! Op het laatste karretje!

Fez

Maandag 12 – dinsdag 13 November

Eerst een paar dagen chillen en zen worden in Fez. Gisteren van vliegveld naar centrum gefietst: proefrit geslaagd. Over paar dagen begint het echte avontuur, dan ga ik richting het Atlas-gebergte fietsen.

---

Etappe 1: Fez – Ifrane

Woensdag 14 November

Eerste filmpje gemaakt terwijl ik Fez ondertussen heb verlaten:

Eerste kampeerplaats is gevonden! In de bossen rondom Ifrane.. tentje opzetten, beetje hout sprokkelen, noodles in het pannetje en gaan!

Vandaag 70km gefietst. Ben helemaal kapot. Alleen maar geklommen. En met 20kg extra aan je fiets lijkt het klimmen wel 2 keer zo zwaar! Bij niet al te stijle klimmetjes moest ik al in mijn lichtste versnelling, dus dat beloofd wat voor de echte klimmen..

Ik slaap vlakbij de stad Ifrane, heb een mooi bos gevonden waar ik mijn tentje heb neergezet. Kampvuurtje. Wat water uit mijn bidon in een pannetje en daarna lekker noodles klaargemaakt: 5 sterren diner;)

Het is nu half zeven ‘s ochtends, het eerste ochtendgebed klonk net door de speakers, dus dat betekent dat ik niet ver van de stad verwijderd ben. Ohja en HET IS KOUD!! Slaap met al mijn kleren aan, mijn slaapzak sluit helemaal rondom mijn hoofd, maar mijn neus voelt als een ijspegeltje! Ook dat gaat dus nog wat beloven;) Hoop dat het iets warmer wordt in het zuiden.

Lessen geleerd van gisteren:

• Over de snelweg rijden is snel (hence the name) maar niet relaxed, want ten eerste veel auto’s en ten tweede flikkert iedereen zijn afval uit de auto en dus ligt er erg veel glas op de weg. Ik ben daarom meer naar beneden aan het kijken dan naar de mooie vergezichten. Vandaag dus kleinere wegen nemen.
• Een lunch bij een wegrestaurant kost 1,5 euro. Wat kreeg ik hiervoor? Een omelet bereidt in een tajine, olijven, brood, koffie, glas water.
• Voetbal is hét aanknopingspunt als je vrienden wil maken. Iedereen kent Ajax Amsterdam, want: Hakim Ziyech. Sowieso kennen de liefhebbers hier alle Europese clubs en vooral de Marrokaanse spelers bij alle Europese clubs.
• Vrijdag speelt Marokko tegen Kameroen, dus om 6uur hoop ik ergens een cafeetje te passeren.

---

Etappe 2: Ifrane – Oum Rabia

Donderdag 15 November

wat filmpies van onderweg:

Eerste wildlife gespot onderweg!!

De lunch is hier niet altijd luxe of uitgebreid, maar wel altijd met mooie uitzichten:

Dag twee was een súperdag, recap in dit filmpie:

Ze zeggen wel eens ‘mi casa es su casa’, nou dat gaat in mijn geval mooi niet op.. Het is meer zoiets als ‘mi casa is een fiets’. Want het begint nu al een beetje te voelen alsof ik op mijn fiets leef. Drinken op de fiets, eten op de fiets, slapen naast mijn fiets, alle spullen vastmaken op mijn fiets.

Daarom hier een ode aan mijn fiets en haar bepakking:

Slaapplek-update: Ik heb mogen slapen op het gazon van een restaurantje, pal naast de rivier.

---

Etappe 3: Oum Rabia – Kaf Nsour

Vrijdag 16 November

---

Eerst even dit: Ik had tot nog toe nooit echt een plan dat gedetailleerder was dan “4 weken rondfietsen in Marokko”. Nu kreeg ik gisteren te horen dat er over 7 dagen een cadeautje voor me aankomt op Marrakech Airport! 😊 Dus ik ben van géén plan, op het “get your ass to Marrakech”-plan overgestapt!

---

Nog even een cursus Tent Opzetten Voor Gevorderden van gisteren.

Vandaag de spirit van gisteren doorgepakt: lekker over de b-wegen blijven rijden. Hier is het asfalt boven verwachting goed, de vergezichten subliem en het mooiste: de paar auto’s/ezels/brommers díe voorbij komen rijden reageren uitbundig op mijn gezwaai of mijn ‘salam alaykum’ 🙂

En dan het ‘einde van de dag ritueel’. Ik loop jullie er eventjes doorheen. Ik heb mezelf beloofd dat ik rond 4 uur stop met fietsen. In Fez heb ik uitgebreid bestudeerd hoe laat de zon onder gaat, namelijk rond half zeven, en dat geeft me dan tweeëneenhalf uur om een slaapplek te vinden, de tent op te zetten en eventueel vuur te maken en een prakkie te koken. Uit het verleden weet ik dat het níet relaxed is om in het donker een slaapplek te vinden waar je je comfortabel bij voelt. Je slaapplek in het licht gezien hebben is een must om niet de hele nacht wakker te liggen (“wat zijn dat voor geluiden?”, “lig ik niet perongeluk op een militair oefenterrein?”, etc).

Daarom: om 4 uur stoppen.

Dan het plekkie zelf. Ik heb nu eigenlijk 3 nachten met 3 totaal verschillende situaties gehad.

De eerste nacht reed ik een klein weggetje in en ging daar in de bossen op een mooi (en vlak!) plekje mijn tent opzetten. Voordeel: helemaal alleen in de natuur. Nadeel: je weet toch nooit helemaal zeker waar je nou staat.

De tweede nacht had ik van een metgezel-fietser (hij ging de andere kant op helaas) een locatie van een ‘camping’ gekregen die precies op mijn route lag. De camping bleek een restaurant waar je je tentje op het gazon mocht zetten, maar dit mocht de pret niet drukken. Voordeel: rust in je kop, want je hoeft je niet druk te maken over het feit waar je je tentje op gaat zetten die avond. Nadeel: -.

Nu ging ik de derde nacht voor een andere tactiek. Rond 4 uur ‘s middags kwam ik aan bij een dorpje. Ik dacht: ik ga gewoon eens even een theetje drinken op het terras en vraag daar een beste meneer waar ik die avond het beste mijn tentje kan opzetten. Lang verhaal kort: de beste man was de eigenaar van het theehuis, ik slaap nu op de veranda voor het theehuis, ik heb samen met zijn familie gedineerd bij hem thuis en hij komt me morgenvroeg wakker maken voor het ontbijt! Voordeel: weer te weten komen hoe aardig mensen op deze aardkloot zijn. Nadeel: ik slaap met mijn tent praktisch óp straat en het is op z’n zachtst gezegd niet rustig op straat;)

Ohja: en ik heb Marokko-Kameroen gezien voor de Afrika Cup in het theehuis. Met tweemaal onze Amsterdamse vriend Hakim Ziyech: 2-0. Deze Hollander kon daarom niet stuk en heeft menigmaal mogen proosten (thee, alcohol doen ze niet aan). Hieronder scoort Hakim de eerste via een pingel

Nou ik ga proberen te slapen:) Zal morgen ff fotootje schieten want het is té grappig waar ik met m’n tentje sta.

---

Etappe 4: Kaf Nsour – Ouled M’barek

Zaterdag 17 November

Zoals beloofd, de foto van mijn unieke slaapplek van gisteren. Mijn fiets staat veilig achter de koelkast 😉

Gister dus ontzettend in de watten gelegd door Abdo en zoontje Ardouan, die moesten er dus ook even aan geloven:

Makkelijk dagje trouwens, veelal omlaag en dus makkelijk kilometers maken. Ik heb er dan ook een stuk of 120 gepakt en dat tikt lekker aan. Omdat ik de GPS nu vertel om zsm naar Marrakech te gaan vermijd hij ook de mooie weggetjes door de bergen, dus heb vandaag echt op een vlakte net naast de uitlopers van de Atlas gefietst.

Dan even over mijn mede-weggebruikers… Wat een genot. Allemaal even vrolijk als ik ze tegemoet zwaai of er een groet uitgooi. Al zitten ze op een ezel, hoeden ze een kudde schapen of werken ze aan de weg. Allemaal zwaaien/toeteren ze even vriendelijk naar die gekke Hollander op die gekke fiets. Noem me een sinpele jongen, maar daar word ik elke keer weer vrolijk van.

Soms is het even lastig je een weg te banen door de drukte op de weg, maar dat komt telkens toch weer goed.

De wegen zijn tot nog toe erg goed. Natuurlijk ligt het asfalt er hier en daar bij zoals Veld 4 na een regenachtige herfst, maar ik ben allang blij dat er asfalt lígt! Toch zitten er af en toe stukjes bij die de GPS aangeeft als fietsroute, maar waar je toch een ver-rek-kes goeie fiets voor moet hebben.

Gelukkig heb ik die.

Verder blijft het schitterend fietsen. Het is alleen zo moeilijk te vangen met een iPhone-camera, al fietsend. Daarom doe ik vaak niet eens de moeite. Mentale foto’s genoeg daarentegen!

En af en toe een filmpje.

In de categorie “Belangrijk Nieuws” trouwens even nog het volgende:

IK HEB GEDOUCHT!!!!!

Het was heerlijk. Maar om hier te komen moet ik even het hele verhaal vertellen.

Dus ik ben rondom een grote stad, Beni Mellal op zoek naar een mooi plekje om mijn tent op te zetten.. Maar, u leest al, grote stad dus moeilijk. Dus ik die stad voorbij rijden, maar de hele omgeving barst van de agricultuur: velden met olijfbomen, sinaasappelbomen, druiven, dadels, u noemt het. Op de vraag of ik tussen de olijfbomen mijn tent op mag zetten krijg ik overal een resolute Nee (wat vreemd is want de mensen zijn té aardig).

Mijn stoptijd (16:00) is daarom allang verstreken en ik heb nog steeds geen uitzicht op een slaapplek. Ik ben zelfs zo brutaal om bij een boer het erf op te rijden en aan hem te vragen of ik mijn tent in de tuin mag opzetten. Wederom nee. Ik snap het niet. Maar geen tijd om daar te lang bij stil te staan. Op een gegeven moment denk ik: “ik zet hem gewoon ergens tussen de olijfbomen neer en ik zie wel”. Wat niet weet wat niet deert. Als ik een plekje aan het zoeken ben kom ik Mohammed tegen. Hij zegt dat het niet veilig is om hier te kamperen. (Zou dat echt zo zijn?) Uiteindelijk zegt hij dat ik maar met hem mee naar huis moet. Ik stem toe.

En zo komt het dat ik weer bij mensen slaap en zelfs de ‘luxe’ heb om van de douche (lees: warm water die je over je heen schept) in de tuin gebruik te maken.

Mohammed, Ahmed, Anouar, Yessin en grootmoeder Zahra zijn superlief. Ze nemen me mee naar het dorp, we eten samen, kijken samen naar Marokkaanse buikdanseressen op tv (?) en zwaaien me de volgende ochtend hartstochtelijk uit (ik mag eigenlijk niet gaan omdat het regent).

Heerlijk op de bank geslapen!!

---

Etappe 5: Ouled M’barek – Bni El Ouidane

Zondag 18 November

Oke, om maar even met de deur in huis te vallen: vandaag was een Kutdag met hoofdletter K.

Iedereen zei dus al dat het dus heel de dag zou gaan regenen, en ik moest ook nog per se een dagje bij de familie blijven, maarja ‘this man is on a mission’. Dus ik dacht aanvankelijk ‘zal wel meevallen allemaal’ en ‘kwestie van een knop omzetten als je nat wordt’…. Nou ik ben dus he-le-maal zeiknat geregend. En als je vervolgens eerst nog een hele bergpas over moet, denkt ergens onderweg te kunnen eten wat niet blijkt te kunnen en dan nog 10km moet afdalen met windkracht 87 is dat niet bepaald fijn. Ik zat echt gewoon te stuiteren op mijn fiets van het rillen

En ik wilde dus gaan kamperen aan het meer waar ik naar toe aan het fietsen was, maar toen ik en al mijn spullen doorweekt waren heb ik bij het eerste hotel aan het meer aangeklopt! Best douche ever!

Even de batterij opladen en hopen dat het morgen niet meer regent!

Qua vergezichten was het overigens geen hele slechte dag hoor:

---

Etappe 6: Bni El Ouidane – Ouzoud Cascades

Maandag 19 November

09:00, Bni El Ouidane

Oke, gister noem ik gewoon heel positief een leerzame dag. Lessons learned:

---

Les 1.

Ik ga niet meer fietsen als het regent. De nadelen steken met kop en schouders uit boven die paar extra kilometers die je kan maken. Mijn kleren zijn nog steeds nat van gisteren. En je natte kleren en schoenen aantrekken als je aan je fietsdag begint is NIET ideaal. Het kacheltje van 37/38 graden (je lichaam) waar ze tegenaan komen te liggen warmt ze wel weer op, maar het is gewoon niet echt lekker;)

Les 2.

Het duurt 24 minuten voordat je voeten weer ontdooid zijn met een hete douche, nadat ze compleet gevoelloos zijn geworden door de kou. Fases die je voeten doorlopen zijn als volgt: 0-11 min ‘Compleet Gevoelloos’, 11-19 min ‘Tintelingen’, 19-24 min ‘Rustig Maar, Je Gaat Je Voeten Niet Kwijtraken Vandaag’.

Les 3.

Volg altijd Les 1.

---

Het gaat vandaag weer heel de dag regenen: Dus ik ga even wachten totdat het droog is, en dan ga ik gewoon telkens proberen te schuilen als het gaat regenen en probeer ik voordeel te halen uit de periodes dat het niet regent.

INSHALLAH 🙏🏻

Trouwens niet slecht wakker worden met dit uitzicht:

23:00, Casacades de Ouzoud

Yes! Het is me gelukt om droog te blijven vandaag! Heb mooi een paar uur schitterend kunnen fietsen tot ik in Aït Attab aankwam, daar heb ik lekker geluncht, en tijdens de lunch begon het te regenen.. Prima! Vele malen beter dan tijdens het fietsen en dan geen schuilplek kunnen vinden.

Ik heb trouwens handig gebruik gemaakt van die regenpauze door ff een kappertje te pakken in het dorpje. Ik vind het altijd leuk om in het buitenland naar de kapper te gaan, ik weet niet waarom. In een kapsalon heerst toch een soort mini-cultuur, en dat dan in een andere cultuur, maakt het een soort cultuurception.

Het was ook wel echt nodig trouwens.. Enfin, de kapper sprak geen Engels of Frans, ik spreek geen Arabisch, dus echte wensen doorgeven zat er sowieso niet in. Resultaat:

Voor:	Na:

Ik ben nu aangekomen bij de Watervallen van Ouzoud. Een veel te toeristisch plaatsje, terwijl het seizoen dat de bussen met toeristen komen voorbij is. Dus ik heb het idee dat de mensen zich hier een beetje vervelen. Als één van de weinige toeristen wordt je daarom ook extra hard aangepakt (‘my friend, where do you stay?’, ‘come to my hotel!’, ‘you want to see the falls? I can give you tour!’). Het is een beetje too much voor mij, vind het geen fijne plek hier. In Fez en alle grote steden zijn de mensen ook zo opdringerig, maar daar wordt de aandacht tenminste verdeeld over honderden toeristen.

Verder heb ik weer een schitterend fietsdagje gehad hoor. Wat foto’s en filmpjes:

Schitterend wegrijden bij het meer Bni el Ouidane:

Het is eenzaam alleen op de fiets, daarom probeer je af en toe wat vrienden te maken onderweg.

Niet alleen ik heb rust nodig trouwens. Ik merk dat munne maot het ook behoorlijk zwaar heeft. Hij piept en kraakt aan alle kanten. Daarom wil ik morgen kijken of ik wat smeerolie/WD40 voor hem kan vinden. Ik hoop dat hij het nog ff volhoudt!!

---

Etappe 7: Cascades de Ouzoud – Demnate

Dinsdag 20 November

08:00

Nog ongeveer 170km naar Marrakech Airport met nog twee en een halve dag voor de boeg!

Ik hoor vanuit mijn bed dat het regent. Een vroeg vertrek gaat er dus niet inzitten. Eerst maar eens ontbijten en hopen dat de buien wegtrekken.

22:00

Ik heb uiteindelijk pas om 13:00 kunnen gaan rijden. Toen waren de donkerste wolken pas weggetrokken. Ik heb ‘s ochtends tussen de buien door wat langs de watervallen kunnen wandelen. Het grootste spektakelstuk waren de aapjes die zich opperbest vermaakte met elkaar.

Ook wel grappig: ik vroeg een beetje rond voor smeerolie voor mijn fiets. Enige wat de vrienden van mijn hotel hadden was zware motorolie, waar ik niet zo gerust op was. Toen zei één van die gasten opeens “waarom gooi je er geen olijfolie op?”. (Het barst hier van de olijfgaarden/bomen/olie en bij elk ontbijt/lunch/diner krijg je een bakje olijfolie.) Ik dacht ik kan het altijd proberen. Dus ik heb mijn fiets Marokko-style met olijfolie gesmeerd en ik kan je vertellen….. Mijn fiets ging er ontzettend lekker op!! Geen piepje of kraakje meer te horen en mijn ketting liep lekker soepeltjes! Ha!

Verder nog meer goed nieuws van het front!

Tijdens mijn gebruikelijke thee-pauze ergens in een klein dorpje kwamen er opeens twee plaatselijke mountainbikers binnenlopen. Ze waren een kleine ronde aan het fietsen en vroegen me om ze te vergezellen aan tafel. Ze wilden graag de natuur in hun dorp aan me laten zien en vroegen of ik nog 26km met ze mee wilde fietsen naar Demnate. Beetje de verkeerde kant op voor mij, maar die kilometers zijn prima nog goed te maken. Dus, natuurlijk ging ik met ze mee! Ik was alleen bang dat ze mij er keihard af zouden rijden met hun lichte mountainbikes zonder extra 25kg aan bagage, maar dat viel uiteindelijk nog reuze mee! Één van de twee moest zelfs lossen toen we een zware heuvel op ramden…

Aangekomen in Demnate stoppen ze mij letterlijk in een hotel en vertellen me dat ze over een uur met de auto terug zijn om me op te pikken. Zo geschied. We rijden naar Imi n’Ifri, een waterval en ‘une pont natural’. Eten wat in een restaurantje, drinken thee, wandelen door het stadje, drinken koffie en nemen afscheid. Fijne mensen hier. Mohammed, Azziz en Hakim: bedankt.

---

Even een random dingetje.

Wat ik ook zo leuk vind aan Marokko.. Als je je in een gezelschap begeeft en iemand uit het gezelschap komt iemand bekends tegen dan krijgt íédereen uit dat gezelschap een hand en een groet. Ook al hebben ze die andere personen nog nooit gezien. Maar het gaat verder.. Ook als je je in het gangpad van bijvoorbeeld een theehuis begeeft en er komt een nieuwe klant binnen: iedereen in het gangpad krijgt van die persoon een hand. Fan-tas-tisch, daar kan ik echt van genieten. Man! Ik heb al wat handen afgeschud deze afgelopen week!

---

Etappe 8: Demnate – Sidi Rahhal

Woensdag 21 November

Lekker een dagje volle bak in de zon gefietst!

Noem me een prinsesje, maar mijn huid begint toch wel erg last te krijgen van de combinatie zout (zweet) & zon & wind, dus ik heb in Demnate bij de apotheek maar ff wat huidolie gekocht wat ik nu 3 keer per dag op mijn hoofd gooi.

Vanochtend stond er nog ongeveer 120km op de teller naar Marrakech, waar ik nog ongeveer twee dagen voor heb, dus ik kon nog wel een omweggetje ‘leien’. Ik zag op Google Maps een klein meertje liggen waar ik dus even langs ben gefietst:

En nog even mijn creatieve brein de vrije loop gelaten door dit artistieke filmpje te maken:

Na 65km vandaag vond ik het wel weer welletjes.. ik zag een mooie rivierbedding met wat mooie groene stukjes en dacht “Daar zou ik mijn tentje wel eens ff lekker neer willen zetten!”. Enige probleem is altijd dat het niet helemaal duidelijk is of je nou in de vrije natuur loopt of dat het een stuk land is van iemand… Nu kwam ik dus een schapenhoeder tegen die druk in de weer was met zijn schaapjes, vlak naast het plekje waar ik mijn tentje op wilde zetten. Dus ik loop op de beste man af en vraag, na de gebruikelijke “Salam Alaykum”, met een tikkie Frans en heel veel van mijn beste handen-en-voetentaal “of ik daar op dat plekkie misschien mijn tent mag opzetten?”. Nou ik kan je vertellen, ik heb nog nooit zo mooi een tent uitgebeeld.. Helaas was de repliek een stuk onduidelijker. Haha! Onze schapenhoeder begon vurig in het Arabisch te praten en druk te wijzen. Ik probeerde er uit alle macht een ‘yes/no’ of een duimpje omhoog/omlaag uit te persen, maar ik kwam er gewoon niet achter of de beste man me vannacht in de schapenhoeder-wurggreep wilde nemen of dat hij met heel veel passie zei dat ik zonder problemen overal met mijn tentje kon gaan staan. In eerdere eenzelfde ontmoetingen deze vakantie heb ik altijd voor dezelfde oplossing gekozen: wegwezen en ergens anders een plekkie zoeken. Maar deze keer dacht ik “wat als de beste man nou inderdaad gewoon zegt dat het mag?”, we zijn altijd geneigd om van het slechtste uit te gaan (in dit geval de schapenhoeder wurggreep) maar dat is vaak niet terecht. Ik dacht ook “ik zet mijn tentje gewoon op en als het écht niet mag dan komt hij nog wel een keer langs met een betoog”.

Mijn tentje staat dus mooi. De schapenhoeder is inmiddels met zijn schapies in een ander veld aan het grazen. Ik geniet van een boek de ondergaande zon en de opkomende maan. En het leven is goed.

---

Etappe 9: Sidi Rahhal – Marrakesh

Donderdag 22 November

Wauw! Lekkerste nachtje in mijn tentje tot nu toe! Heerlijk en lang geslapen!

Beetje jammer van de ochtenddauw want alles is nat, maar dat geeft me mooi de gelegenheid om dit verhaaltje te typen en in de tussentijd mijn tentje in de zon te laten drogen.

Vandaag ga ik Marrakesh binnen fietsen! Nog 60 kilometer:)

Update 16:00:

I made it!!

Tikkeltje omgefietst per ongeluk en toch nog een beetje moeten stressen om op tijd bij het vliegveld te komen, maarrrrrr ik ben er!

Ik denk dat ik nu even een paar dagen ‘van de radar ben’. Even genieten hier in Marrakech en omstreken.

Tot snel!

---

Marrakech – Takerkoust – Marrakech

23 t/m 27 November

Zo. Wat een week.

Vorige week donderdag dus precies op tijd in Marrakech voor een lekkere douche om daarna meteen door te gaan met een taxi naar het vliegveld. Het is daarmee de tweede keer dat ik in een taxi zit tijdens deze trip (een keer met mijn vrienden in Demnate) en het blijft gek aanvoelen: comfortabel op een stoel zitten terwijl je vooruit beweegt zónder inspanning te leveren..

Marrakech was fijn. We zaten in een heerlijk luxe en mooi riad, letterlijk en figuurlijk een oase van rust in het hectische Marrakech. Heerlijk geslenterd door de oude medina. Aanrader: als je al eens in een stad bent geweest (bijvoorbeeld ik, in Marrakech, met de familie, in 2015) ga er dan vooral nóg eens heen! Want: je hoeft niet meer van hot naar her te rennen om de highlights ‘af te tikken’ en je kan gewoon lekker van de stad genieten, zonder verplichtingen.

Daarna was het plan om te gaan fietsen naar een mooi meer, 40km ten zuiden van Marrakech. Onderweg nog een balletje getrapt met de plaatselijke FC Bal Op De Weg (geen daken in de buurt), maar ik werd uiteindelijk net niet geselecteerd (waarschijnlijk door mijn fietsschoenen, al is dat natuurlijk een smoes).

Fietsend langs het meer een mooi kampeerplekje gevonden, tent opgezet en wat gegeten in het dorpje verderop. Daarna in het donker teruggelopen naar onze kampeerspot (‘verrek, waar stonden we nou ook alweer!?’) en een knus kampvuurtje gemaakt en de theepotpan (op het vuur) gezet.

Als je de volgende dag met zón uitzicht wakker wordt, dan weet je eigenlijk al dat je dag niet meer stuk kan!

Eerst een duik genomen in het ijskoude meer, om maar even zeker te zijn dat we wakker zijn. Daarna eerst rondom het hele meer proberen te wandelen (duurde te lang) en vervolgens te fietsen (teveel koffie-stops) zonder succes. ‘s Avonds hebben we een koningsmaaltijd op tafel (lees: op schoot in de kleermakerszit) getoverd! Zo lekker! En waarom? Omdat we het zelf boven het kampvuur bereid hebben! Daarom zijn pistache- en walnoten ook zo lekker: iets waarvoor je eerst moeite moet doen is juist daarom daarna altijd lekkerder! Goed, wat hadden we allemaal ingeslagen in het dorpje: ui, paprika, eitjes, gemarineerde kip, broodjes, olijven, wat zout, komkommer, tomaat. En het allerlekkerste was toch ook wel die fles wijn die we in een van de resorts aan het meer (laatste koffie-stop) hadden gekocht!

---

Wijn in een islamitisch land als Marokko? Ja vond ik ook gek, maar je hebt dus zelfs wijn die gemaakt wordt in Marokko… Wat dan vooral door de progressieve meute in de grote steden wordt gedronken, want in ál die dorpjes waar ik deze hele trip ben geweest wordt (in ieder geval in het openbaar) geen drúppel alcohol gedronken.

---

---

Dit hoofdstuk eindigt met het afscheid nemen van Marieke. We pakken samen de taxi naar het vliegveld en een paar uur later ben ik weer alleen over. We hebben een heerlijke tijd gehad samen.

---

Etappe 10: Marrakech – Assad (?)

Woensdag 28 November

Als ik een wat betere schrijver zou zijn geweest dan had ik deze dag in boekvorm kunnen uitbrengen en was ik miljonair geworden. Ongelofelijk wat ik vandaag toch weer allemaal heb meegemaakt, avontuur in optima forma. Goed ik zal ff stoppen met lekker maken en gewoon proberen dit verhaal te schetsen.

Nou, na 6 heerlijke dagen in Marrakech had ik wel weer zin om lekker met de fiets solo op pad te gaan. En die witte sneeuwtoppen kan je dus vanuit Marrakech al zien he! En ze zaten me aan te gluren, uit te dagen gewoon! Ik had al dagen zo’n ontzettende zin om die bergpartij over te steken en vandaag ging ik eraan beginnen.

Ik had op internet wat ogenschijnlijk mooie fietsroutes gevonden die ik aan ga houden.

Nadat ik alle bagage weer op mijn fiets heb weten te binden (ik word er steeds beter/sneller in!) en een lekker ontbijtje tussen de locals heb weten te scoren heb ik de goede weg uit de stad te pakken. Het begin is steady: vlak, goed asfalt, geen vuiltje aan de lucht en lekker kilometers maken.

Ik vind een mooi dorpje waar ik inmiddels weet dat ik in het plaatselijke theehuis altijd om een omelet (en natuurlijk thee) kan vragen. Na de lunch gaat het asfalt over op een (goed berijdbaar) zandpad. Ik rijdt door een schitterende groene vallei waar overal aan de olijfbomen wordt geschud, want schijnbaar zijn de olijven rond deze tijd van het jaar rijp. Ik kruis meermaals het meanderende riviertje die deze vallei zijn vruchtbaarheid geeft.

Daarna gaat de route door via een stukje snelweg. Een dorpje doemt op, ik blijf me verbazen over de ongelooflijke bedrijvigheid in die dorpjes. Iedereen sjouwt iets/maakt iets/verkoopt iets/bindt iets aan een auto/vrachtwagen/ezel. Kinderen komen uit school, de slager hangt nog wat koeienpoten buiten op, de gehoofddoekte vrouwen sjouwen met kinderen of boodschappen.

---

Ik maak om 16:27 het volgende filmpje als ‘samenvatting’ van de dag in de veronderstelling dat ik bijna bij mijn eindbestemming ben. Niks is minder waar.

---

Na dit dorpje volg ik nog een kleine poos een klein weggetje, steek de rivier over en dan zegt mijn GPS opeens dat ik links een steil zandpaadje in moet. Terwijl de geasfalteerde weg lekker rechtdoor gaat. Hmmm, nou ik vertrouw er maar op dat de route-uitstippel-mensen van het internet het bij het juiste eind hebben. Voor het eerst moet ik afstappen en mijn fiets door het mulle zand gevoelsmatig loodrecht omhoog duwen. Dat was nog best een lang stuk lopen en dan ga je opeens van 15/20 km/h naar 3/4 km/h en dan duurt een klein stukje op de kaart opeens wel erg lang.

Maargoed, geen probleem, de moed zat er nog goed in. Ik probeer wat stukjes te fietsen maar hoogmoed komt dan al snel voor de val en dan werd het toch weer hike-a-bike (zoals ze dat noemen) met die vervelende fietsschoenen.

Spaarzaam fietsmomentje:

Naarmate ik meer moet lopen, er ontzettend weinig kilometers gemaakt worden en het ondertussen al half zes is (zon gaat onder om 18:30) begin ik me toch wel een beetje zorgen te maken. Niet zozeer voor het slapen, want ik heb gewoon een tent bij, maar ik heb honger als een paard!! Mijn reserve-eten is ondertussen op en ik ben bang dat het op een houtje bijten wordt. Het doel was om net voor zonsondergang een stadje Taddart binnen te rijden, maar dat zit er ondertussen never-nooit meer in.

En de weg wordt er ondertussen ook niet beter op. Zandpad werd karrenpad en is nu ondertussen meer een ezelpad geworden. Ik moet een rivier oversteken door mijn schoenen uit te doen en mijn fiets op te tillen. Op een gegeven moment kom ik drie mannetjes tegen die ergens in de bergen gewerkt hebben. Ik vraag of er toevallig nog ergens een dorp aan zit te komen en, ja hoor! Hallelujah! De man zegt luid en duidelijk ‘deux kilometre’ en steekt daarbij ook nog eens twee vingers in de lucht. Kijk daar houd ik van! Duidelijke taal! En twee kilometer wandelen/fietsen/rivieren oversteken is nog net te doen voordat de zon zakt.

En ja hoor, een paar kilometer verder doemen er wat leemhuizen hutjes op. Het zijn er alleen niet veel. Ik gok 50 huisjes/hutjes. Kinderen komen naar buiten gestormd en lachen verbaasd naar me, oude mannetjes kijken naar me alsof ik een alien ben. Ik val natuurlijk ook behoorlijk buiten de boot: mijn gestroomlijnde helm, fluoriserende kleurtjes, strakke broekie en gekke fiets contrasteren behoorlijk met de bruine gewaden, lemen huisjes, modderige paadjes van het dorp. Ik heb in één oogopslag gezien dat er in dit dorp natuurlijk geen restaurant of theehuis is. Ik twijfel: ga ik op een houtje bijten en mijn tentje ergens buiten het dorp opzetten of spreek ik iemand aan om te vragen of er ergens in het dorp wat te schranzen valt. Nét op dat moment komt er een aimabel uitziende jongen van mijn leeftijd de hoek om gelopen. Optie 2 it is. Hij spreekt geen Frans of Engels, maar het universele gebaar met de wijs- en ringvinger tegen de duim aan die richting een mond beweegt doet wonderen. Hij denkt even na en gebaart me dan mee te komen met hem. Ik bedankt en volg. Ik wordt hartelijk verwelkomd door de hele familie. Niemand spreekt Engels of Frans en ik spreek geen Berber (de Berbers wonen in de bergen en hebben een eigen taal), maar de taal van gastvrijheid is universeel. Er wordt een tafeltje voor me neergezet met brood en olijfolie en boter. Ik ben nog nooit zó blij geweest met brood, ik had echt honger. Er wordt gevraagd waar ik slaap, ik gebaar dat ik een tentje bij heb en dat dat geen probleem is. Maar daar komt niks van in, er wordt een bedje in de schuur voor me klaargemaakt. Ik krijg een grote kan met lauwwarm water om me te wassen.

Het dorpje waar ik slaap:

• Heeft geen wegen, enkel paadjes van huisje naar huisje
• Heeft (natuurlijk) geen straatverlichting
• Staat niet op Google Maps
• Heeft geen bereik van telefoonmasten (mensen kunnen dus niet bellen, wat iets onvoorstelbaars is voor mij)
• Heeft 1 TV (er is een uitbater in het dorp met een satelliet en een tv, waar mensen voor moeten betalen om te kijken)
• Heeft waarschijnlijk meer dieren dan mensen (in alle huisjes hoor ik naast mensen- ook dierengeluiden, ze leven hier met hun meest dierbare bezit samen)
• Foto’s van het dorp:

Uiteindelijk heb ik die dag 85km afgelegd waarvan misschien 10 lopend/klauterend en ik heb teveel hooi op mijn vork genomen. Ik ben doodop. Nog één blik naar de adembenemend mooie sterrenhemel (voordeel van geen straatverlichting) en ik kruip lekker onder de wol in mijn schuurtje.

---

Etappe 11: Assad (?) – Telouet

Donderdag 29 November

Wakker worden in een schuurtje tussen de granaatappels in een dorpje wat niet eens bekend is voor Google Maps: het gebeurt je niet elke dag.

Ik loop een rondje door het dorp en aanschouw het dagelijks leven. Als ik terugkom bij het schuurtje wacht Abdl, de vriendelijke jongeman, al op me. Ontbijt is klaar. Brood met olijfolie en boter. Abdl maakt me duidelijk dat hij met me mee zal lopen naar het volgende dorp. Erg aardig, maar ik heb eigenlijk zoiets van “je hebt al genoeg voor me betekent joh, hoeft niet”. Later begrijp ik pas dat het pure noodzaak is dat hij met me meeliep.

Het pad wat gisteravond naar het dorp toeliep was nog een karrenpad, waar met moeite op te fietsen viel. Echter het pad wat het dorp uitgaat is een soort wandelpad zoals je ze in de Oostenrijkse en Franse Alpen ziet. Met moeite duw ik mijn fiets voort op het smalle paadje. Het lastigste is nog wel dat het paadje zo smal is dat er eigenlijk geen plek meer is om naast te lopen en meerdere keren glijdt mijn linkervoet bijna de afgrond in. Ik zweet me kapot. Abdl en ik wisselen om beurten om de fiets te duwen.

Op een gegeven moment stopt het Alpen-wandel-paadje en gaat het over op een rotspartij. De fiets moet nu echt getild worden. Niet niks om met fietsschoenen (zitten van die metalen stukjes ijzer onder om in je fietspedalen te klikken), met een 30/40 kilo zware fiets in je handen, te balanceren op een paar stenen. Mijn armen raken helemaal uitgeput en mijn benen trouwens ook. De rustpauzes worden steeds frequenter en het paadje steeds minder een echt pad.

Op een gegeven moment moeten we de rivier oversteken en ‘de brug’ is letterlijk een boomstam. Dit had ik dus nóóit in mijn eentje voor elkaar gekregen. Abdl gaat voor en samen rijden we de fiets centimeter voor centimeter over de boomstam terwijl we én de fiets moeten balanceren en onszélf moeten balanceren omdat we allemaal op die éne boomstam staan (pak’n’beet 30 centimeter diameter?). Ik ben blij dat ik vroeger bij gymnastiek niet als slechtste uit de bus kwam.

Daarna moeten we nóg een keer de rivier over, dit maal via grote rotsblokken in de rivier. Abdl staat aan de overkant en ik geef de fiets aan hem over. Ondertussen bungelt mijn waardevolle vriend boven de kolkende rivier en ik hoop maar dat mijn vriend Abdl net zo goed uit de bus kwam bij gymnastiek (al twijfel ik of hij sowieso ooit een leslokaal van binnen heeft gezien).

Op wat schrammetjes en kleine botsinkjes na overleeft mijn fietsie de tocht, en wij ook. We zijn bekaf van al het tillen en sjouwen, maar gelukkig bereiken we het volgende dorp en worden de weggetjes weer breder. Ik heb nog een laatste drinkpauze met Abdl, geef hem een dikke knuffel en neem afscheid. Zonder hem had ik deze tocht dus nooit overleefd, in ieder geval niet mét fiets!

De wegen worden steeds breder. Het is nog steeds práchtig fietsen en op een gegeven moment word ik weer herenigd met het asfalt, wat een schitterende uitvinding!

Ik kom meteen aan in Taddart, het plekje wat ik gisteren als einddoel in gedachten had. Ik ben ontzettend blij dat ik gisteren bij het dorpje van mijn vriend Abdl ben gestopt. Het gekke is dat ik meteen weer middenin het toeristische gebeuren zit. Restaurant-mannetjes wuiven naar me, grote tourbussen rijden door het stadje, ik zie borden met Wifi en Hotel. Toerisme stopt dus als het asfalt ook stopt.

Het is ondertussen alweer middag. Ik geniet van de goede wegen en heb nog een lekker colletje voor de boeg die me op 2300 meter brengt. Het zonnetje schijnt en het is heerlijk fietsen. Het einddoel voor vandaag is realistischer en ik bereik Telouet een uur voor zonsondergang. Ik pak een hotelletje want heb zin in een douche.

---

Etappe 12: Telouet – Aït Ben Haddou

Vrijdag 30 November

Voordat ik naar Marokko ging had ik geen zin om bezienswaardigheden op te zoeken en om routes uit te stippelen. Gewoon, omdat ik dacht dat me dat zou belemmeren in mijn vrijheid en omdat die ‘trekpleisters’ vaak toch wel tegenvallen of ontzettende toeristenholen zijn waar ik geen zin in heb.

Maarrr, toen ik in het vliegtuig naar Fez zat stond er één rood puntje in mijn Google Maps: de P1506 van Aguelmouss naar Tabourahte. Mijn goede vriend Rudolphus drukte me op het hart dat dat een hele mooie route was en dat ik die weg écht moest nemen. En dat zijn dan wel weer de fijnere tips.

Nu sliep ik in Telouet en dat lag al op 1/5e van die fameuze P1506, maar tot gisteren had ik zoiets van “mehh, wel oké, heb genoeg andere mooie wegen gereden”. Maar vandaag jonge, maar vandaag… Wát een fantastische weg!! Ik moet hem helemaal gelijk geven. Ik reed dus in een vallei die je eigenlijk alleen maar in films ziet. Het voelde echt ontzettend surreëel om daar doorheen te fietsen. Allemaal van die leemhuizen dorpjes tegen rode rotswanden aan gebouwd, een groene vallei met de rivier die er er doorheen stroomt, en dan daarboven een strakblauwe lucht. Een contrast die adembenemend was. Het omschrijven is ontzettend moeilijk dus beter laat ik de foto’s en filmpjes voor zich spreken:

Ik moet zeggen dat, bij het terugkijken van de foto’s, ze niet volledig tot hun recht komen. Gelukkig heb ik het allemaal haarfijn op mijn eigen ‘harde schijf’ opgeslagen.

Hier nog een enthousiast filmpje tijdens het fietsen:

---

Etappe 13: Aït Ben Haddou – Skoura

Zaterdag 1 December

Gisteren eindigde ik de dag op een paar kilometer van Aït Ben Haddou. Een paar jaar geleden was ik daar ook al: met the family maakte we toen vanuit Marrakech een dagtocht naar deze schitterende plek.

Aït Ben Haddou is volgens Wikipedia een “middeleeuwse, verstevigde stad in de Marokkaanse regio Souss-Massa-Darâa. De stad is bekend vanwege de schitterende kasba’s, die tegen een heuvel aan zijn gebouwd. Deze zijn opgebouwd uit leem en worden samen de Ksar genoemd.”

Nou dat dus, maar vooral ook een erg mooi plaatje:

En heel leuk om hier weer terug te zijn maar dan mét fiets!

Verder een niet zo’n boeiende dag. De uitzichten waren niet overweldigend (of word ik verwend??) en ik reed grotendeels over saaie stukken snelweg.

Ik reed door een grote stad, Ouarzazate, waar ik opeens ontzettend zin kreeg in McDonalds, maar helaas nergens te bespeuren. Dus werd het weer een omeletje bij het theehuis. Na de lunch nog lekker bij een meertje een boekje gelezen.

De dag eindigde wel ontzettend spectaculair. Ik reed door een ontzettend mooie palmen-oase met her en der verschrikkelijk mooie en oude kasbahs. Erg fotogeniek:

En en en en! Een primeur! Ja hoor! Ik reed lek! Net toen ik me vandaag juist aan het bedenken was hoe bijzonder het was dat ik al 1000+ km had gereden zonder lek te rijden.

En door dat oponthoud reed ik ook nog eens met een schitterende zonsondergang mijn plaats van bestemming binnen!

---

Etappe 14: Skoura – Boumalne

Zondag 2 December

Ik kon kiezen: of ik maak een rondje en eindig weer met de fiets in Marrakech, óf ik fiets een eind weg en pak een bus terug naar Marrakech. Bij optie 1 moet ik twee keer de Atlas over (de eerste keer, zie etappes 10 & 11, waren op z’n zachtst gezegd pittig), bij optie 2 kan ik nog nét de Dades en Todra valleien meepikken waarvan ik goede verhalen heb gehoord. Optie 2 it is.

Vandaag reed ik over een hoogvlakte over de snelweg richting de eerste van die twee mooie valleien.

Twee leuke ontmoetingen vandaag. De eerste was met een groepje wilde kamelen. Ik zat al rijdend wat foto’s te maken van het uitzicht links van me. Toen ik weer voor me keek moest ik in de remmen. Als ik dat niet had gedaan had ik een frontale botsing met een kameel niet uit de weg kunnen gaan. “Marijn, waarom is je fiets kapot? Gevallen? Door een auto aangereden? Nee, tegen een kameel aangereden.” – zou natuurlijk wel een mooi verhaal zijn geweest.

De andere leuke ontmoeting was met Jorge. Ik kwam deze vriendelijke Mexicaan tegen op mijn tweede fietsdag in de buurt van Ifrane en nu, drie weken later, zag ik onderweg bij een restaurantje een wel érg bekende fiets staan. Jorge is al 4 jaar de wereld rond aan het fietsen en zijn verhaal boeit me. We drinken thee en wisselen onze ervaringen en tips van Marokko uit. Helaas hebben we allebei een andere ronde gemaakt en gaan we dus nu ook weer allebei de andere kant op.

Ik fiets een mooie weg, maar ik heb al zóveel andere mooie wegen gereden. Ik merk aan mezelf dat ik een beetje verzadigd begin te raken.

Ik eindig de dag aan het begin van de Dades vallei, 10km ten noorden van Boumalne. Het uitzicht is hier al schitterend, dus dat beloofd wat voor morgen.

---

Etappe 15: Boumalne – Msemri

Maandag 3 December

Vandaag fiets ik door de schitterende Gorge du Dades. Lekker veel hoogtemeters voor de beentjes, schitterende uitzichten en goed asfalt maakt dit tot een uitstekend dagje.

Als ik vervolgens op een panorama-punt van het uitzicht sta te genieten zie ik in de verte drie fietsers van de andere kant omhoog komen. Eerst denk ik nog dat het locals zijn (veel mensen fietsen niet hier in Marokko, maar je komt ze wel degelijk tegen), maar als ik daarna silhouetten van bepakte fietsen zie heb ik pas door dat het ook fietstoeristen zijn. We zwaaien al van ver naar elkaar. Ze stoppen en we schudden handen. Als ik de derde persoon een hand geef moet ik eerst even goed kijken, maar dan dringt het toch echt tot me door! Verrek!! Één van die drie jongens ken ik! Ik speel(de) vaak voetbal op het pleintje in Rotterdam en Jonas is één van de jongens die er ook vaak bij is! Het is bijna niet voor te stellen!

Ik ontmoet dus op 1800m hoogte, fietsend door Marokko, een andere fietstoerist waarmee ik in dezelfde whatsappgroep zit! We vallen bijna om van verbazing. We maken een foto en die gaat natuurlijk die whatsappgroep in en zorgt daar voor net zoveel opwinding!

Ik eindig de dag na 51km en 1200 hoogtemeters in Msemri. Ik had het liefst nog wat verder gegaan en dus ook wat kilometers van morgen afgesnoept, maar ná Msemri moet ik een pas van 40km over die vandaag niet meer te doen is. Bovendien word ik aan alle kanten gewaarschuwd dat deze weg een ‘piste’ is, wat zoveel betekend als dat het geen asfaltweg is maar zand/gravel/stenen.

Beloofd wat voor morgen.

---

Etappe 16: Msemri – Tinerhir

Dinsdag 4 December

Over twee dagen vlieg ik ‘s ochtends vroeg terug naar Nederland. Vandaag moet ik daarom in Tinerhir belanden, omdat ik weet dat er om 06:00 de volgende dag een bus naar Marrakech vertrekt. Dan heb ik nog een halve dag in Marrakech om mijn fiets te verpakken en vervoer naar het vliegveld te regelen.

Goed. Vandaag naar Tinerhir dus. Dat is 80 kilometer, waarvan de eerste 40 over een piste-weg en de laatste 40 door de Todra vallei over asfalt. Ik hoor van locals dat de eerste 20km over de pisteweg het slechtst is en bovendien bergop is en me naar 2500m brengt. Ik begin te rekenen. Worst-case scenario. Stel de eerste 20km zijn inderdaad erg slecht en ik moet veel lopen, dan ga ik 5km/h en doe ik daar 4 uur over. Stel dat de laatste 20km van de pisteweg iets beter is en bovendien omlaag gaat: 10km/h en 2 uur. De laatste 40km kan ik dan over asfalt met 20km/h, ook 2 uur. In totaal zou ik er dan 8 uur over doen.

Ik zou daarom liever wat vroeger de weg op zijn geschoten, maar geen wekker (willen) zetten (het is immers vakantie), lekker van mijn ontbijtje genieten en mijn fiets ‘piste-proof’ maken eist zijn tol: ik ben (pas) om 10:00 onderweg. Geen probleem, worst-case zou ik dan om 18:00 aankomen en dat is (een beetje) ruim voor zonsondergang. Maar dat betekent geen uitgebreide lunchpauze en trouwens, sowieso geen pauze. Competitief ingesteld als ik ben ga ik de uitdaging met mezelf en de elementen graag aan!

Nadat ik de pisteweg ben ingeslagen gaat het een paar kilometer goed, maar daarna is het inderdaad lopen geblazen. Ik wissel mijn fietsschoenen voor mijn gympies en dat blijkt later inderdaad een goede keuze.

Het wandelen, duwen, sjouwen en tillen door de droge rivierbedding ken ik nog van toen ik de atlas overstak en gaat me goed af, ook al is het ontzettend zwaar, vooral omhoog. De weg is ontzettend mooi en óntzettend stil. Er is hier he-le-maal nie-mand. Als ik even stilsta hoor ik niks: geen wind, geen mensen, geen verkeer. Best bizar. Het blijkt tevens de beste ambiance voor wildpoepen, maar dat geheel terzijde.

Ik heb van locals gisteren gehoord dat de enige mensen die deze pas bewonen enkele nomadenstammen zijn. Daardoor heb ik telkens het idee dat, ondanks de stilte, ik bekeken word. Dat voel je gewoon. Ik heb ook tekens het idee dat er op elk moment 50 nomadenkoppies boven de vallei-richel uit kunnen steken en me met speren richting hun stamhoofd dirigeren. Maar het kan zijn dat ik vroeger teveel indianen strips heb gelezen en dat ik mijn fantasie teveel de vrije loop laat.

Ik passeer de top van de pas en er zijn 3,5 uur verstreken. Nog steeds een half uur sneller dan mijn berekening, maar het verbaasd me stiekem toch dat ik zo kort bij de worst-case-scenario zit.

Omlaag is de weg inderdaad iets beter en ik kan steeds meer op mijn fiets zitten. Ik krijg spierpijn in mijn handen van het knijpen in de remmen. Bovendien hebben mijn banden het hevig te verduren door de klappen die ze maken terwijl ze over de stenen en grote kiezels botsen. Ik bid naar alle goden die ik ken opdat ze het overleven.

Na 5,5 uur bereik ik het asfalt. De marktlui aldaar zullen toch vreemd hebben opgekeken toen ze me het asfalt letterlijk hebben zien kussen.

Ik fiets vervolgens door de schitterende Todra vallei met de afzwakkende zon op m’n bolleke.

Om half zes schiet ik Tinerhir binnen en het busloket is nog open en dus zit ik om 18:00 met een heerijk bakje koffie, en een ticket voor de bus naar Marrakech van morgenvroeg 06:00, van het (straat)leven te genieten.

---

Etappe 17: Tinerhir – Marrakech [Bus]

Woensdag 5 December

Geen 5-sterrenhotel, maar gelukkig wel prima geslapen. Ik ben ruim op tijd wakker en sta ruim op tijd klaar op het pleintje waar de bus richting Marrakech vertrekt. Ik heb in mijn OpenbaarVervoer-carriere misschien wel meer bussen/treinen gemist dan gehaald, maar deze wil ik absoluut niet missen 🙂

De bus arriveert, de fiets gaat zonder problemen het laadruim in en daarna begint een hele relaxte busreis naar Marrakech. Ik herken bergpassen waar ik zelf met de fiets een paar weken eerder zwoegend boven kwam.

De aankomst in Marrackech is op een modern, druk treinstation. Ik zie een McDonalds. Waar ik in Ouarzazate nog ontzettende trek in een vette hamburger had maar nergens een fastfood-keten te vinden was, wordt-ie hier praktisch in mijn schoot geworpen! Heurlijk!

Meteen over naar de orde van de dag: ik moet mijn fiets klaarmaken voor mijn vlucht morgenvroeg. En ik heb hier welgeteld alleen vandaag nog voor! Ik ga dus meteen naar de (sociale) werkplaats waar we een paar weken geleden de fiets van Marieke hebben gehuurd. Ik vraag aan de mensen aldaar of het okay is of ik even de middag doorbreng om mijn fiets gereed te maken, gelukkig geen probleem. Tot mijn grote verassing kom ik erachter dat er nóg een bikepacker bezig is om zijn fiets daar klaar te maken voor een vlucht.

Opdracht 1: Vind een grote doos. Ik loop richting een marktje maar kan nergens een grote doos vinden. Dan krijg ik een ingeving: ik zoek op internet een grote supermarkt in de buurt en kom uit bij een Hypermarché (een heule grote supermarkt). Ik val met mijn neus in de boter: een hele kar vol met stevige waspoeder-dozen. Ik help daarom de Marokkaanse vakkenvuller even met het waspoeder bijvullen en loop uiteindelijk naar buiten met een stuk of 10 stevige waspoeder-dozen. Ook koop ik nog een hoop sponsjes (goed voor beschermen van delicate fietsonderdelen) en wat ander inpak-materiaal

Opdracht 2: maak een grote doos van 10 kleinere dozen.

Opdracht 3: stop fiets in doos. De andere bikepacker laat me zien dat het ook heel handig is om beide fietswielen uit het frame te halen en deze op een nette manier tegen het frame aan te tapen. Hierdoor wordt het fietspakket een stuk kleiner.

Dan heb ik nog 1 punt van zorg en dat is het vervoer naar het vliegveld. Ik heb namelijk best een flinke doos en mijn vliegtuig vertrekt heel vroeg in de ochtend (06:50 ofzo?). Maar zoals dat zo vaak gaat met dit soort dingen wordt ook dit punt van zorg al snel weggenomen door het universum. Een van de medewerkers van de werkplaats weet nog wel een tuk-tuk chaffeur, hij belt hem op, en voor een paar euro is dit al heel snel geregeld. Om 05:00 uur staat-ie voor de deur van de werkplaats klaar.

Ik slaap vanavond in een hostel. En het grappige is, dat ik normaal niet echt van de smalltalk ben in dit soort plekken waar veel reizigers samenkomen. Maar dankzij het gebrek aan sociaal contact de afgelopen week ben ik nu juist degene die een praatje aanknoopt met iedereen die ik op mijn pad vindt. Ondertussen ken ik Marrakech en zijn gewoonten nu wel, en ik stap een lokaal eettentje binnen. Wel even belangrijk om aan te stippen dat ik er ontzettend shabby uitzie trouwens, allesbehalve een toerist, en een flinke ‘tan’ te pakken heb. Maar op een gegeven moment begint iemand tegen me aan te lullen in het Marokkaans en pas heel laat komt-ie erachter dat ik geen Marokkaan ben. Ik zie het als een groot compliment! Ik heb Marokko, met zijn nieuwe taal, cultuur en omgangsvormen, dus uitgespeeld!

---

Etappe 18: Marrakech – Eindhoven [Vliegtuig]

Donderdag 6 December

Het tuk-tuk mannetje laat me even 5 minuten zweten maar komt dan gelukkig om 05:05 aankakken. Precies in de stijl van deze vakantie neem ik de laatste etappe:

Einde.